Η ιδέα που αποτελούσε τον πυρήνα της ξεχασμένης ομιλίας αυτής υπήρξε το κεντρικό δόγμα του καθεστώτος Μπους: δουλειά της κυβέρνησης δεν είναι να κυβερνάει, αλλά να εκχωρεί εργολαβικά αυτήν την αποστολή στον περισσότερο αποδοτικό και εν γένει, ικανότερο ιδιωτικό τομέα. Από την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση, μέχρι τη διαχείριση των εθνικών οδών και των απορριμμάτων. Το μόνο που είχε απομείνει απείραχτο, ο πυρήνας μιας διακυβέρνησης, ήταν οι ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία, η πυροσβεστική, οι φυλακές, ο έλεγχος των συνόρων, οι μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών, η δημόσια υγεία, το εκπαιδευτικό σύστημα και η δημόσια διοίκηση. Και για να εκχωρηθούν και αυτά, η θεωρία των κρίσεων περνούσε στη μεταμοντέρνα εποχή: πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία. Δεν πρόκειται για έναν πόλεμο που θα λήξει με μια λαμπρή νίκη, αλλά για ένα νέο και μόνιμο γνώρισμα της παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής.
Αυτή ήταν η επιχειρηματική προοπτική που παρουσίασε ο Μπους στην εταιρική Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ένας φαινομενικά ανεξάντλητος πακτωλός χρημάτων των φορολογουμένων θα διοχετευόταν στον ιδιωτικό τομέα από το Πεντάγωνο (270 δις δολάρια ετησίως σε εργοληπτικές εταιρείες), από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ (42 δις ετησίως) και από το νεοΙδρυθέν υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας (130 δις από το 2001 έως το 2006). Το 2003 η κυβέρνηση Μπους υπέγραψε συμβάσεις αξίας 327 δις με ιδιωτικές εταιρείες.
«Οι δημόσιοι λειτουργοί έχουν κάτι που δεν υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα. Το καθήκον τους είναι να υπηρετούν το γενικότερο καλό - να υπηρετούν το συλλογικό συμφέρον και όχι τα συμφέροντα των λίγων. Το καθήκον των εταιρειών είναι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων τους και όχι το συμφέρον της χώρας». Ντέιβιντ Μ. Γουόκερ, γενικός οικονομικός επιθεωρητής των ΗΠΑ, Φεβρουάριος 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου