Το 2004 το Ισραήλ έμοιαζε να έχει επιτελέσει ένα θαύμα: Μετά το ολέθριο κραχ το 2002 με τις εταιρείες νέων τεχνολογιών, οι οικονομικές επιδόσεις της χώρας ήταν οι καλύτερες από οποιαδήποτε χώρα της Δύσης. Ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής μεγέθυνσης οφειλόταν στην απόφαση του Ισραήλ να μετατραπεί σε ένα είδος εμπορικού κέντρου για τις τεχνολογίες της ασφάλειας. Η χρονική συγκυρία ήταν η ιδανική. Κυβερνήσεις από ολόκληρο τον κόσμο αναζητούσαν απεγνωσμένα εργαλεία για να εντοπίζουν τρομοκράτες, αλλά και πληροφορίες για τον αραβικό κόσμο. Το Ισραήλ αυτοπροβλήθηκε ωε υπόδειγμα κράτους ασφάλειας υψηλής τεχνολογίας, επικαλούμενο τις δεκαετίες εμπειρίας και τεχνογνωσίας του στην αντιμετώπιση αραβικών και μουσουλμανικών απειλών. Το μήνυμα που έστελνε το Ισραήλ στις ΗΠΑ και στη ΕΕ ήταν απλό: Τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, τον οποίο μόλις ξεκινήσατε, εμείς τον διεξάγουμε από τότε που γεννηθήκαμε. Αφήστε τις τεχνολογικές επιχειρήσεις μας και τις ιδιωτικές κατασκοπευτικές εταιρείες μας να σας δείξουν πώς γίνεται η δουλειά! Το 2007 το 24,4% των Ισραηλινών ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα παιδιά ήταν 35,2% (20 χρόνια πριν ήταν 8%).
Η σύγκρουση ανάμεσα στις ελεύθερες αγορές και τους ελεύθερους ανθρώπους επεκτάθηκε το 2005 και στην ΕΕ, όταν το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα απορρίφθηκε σε 2 δημοψηφίσματα. Στη Γαλλία το κείμενο αντιμετωπίστηκε ως η κωδικοποίηση της κορπορατικής τάξης πραγμάτων. Ήταν η 1η φορά που ζητήθηκε από τους πολίτες να εκφράσουν άμεσα τη γνώμη τους για το αν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς θα πρέπει να δεσπόζουν στην Ευρώπη και εκείνοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να πουν «όχι». Η αιτία που πολλοί ψηφοφόροι τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ολλανδία καταψήφισαν το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα ήταν «ο φόβος του Πολωνού υδραυλικού» όπως σχολίασε χαρακτηριστικά το πρώην μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Πασκάλ Λαμί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου