Το Ιράκκκ

Οι αρχιτέκτονες της εισβολής στο Ιράκ ήταν αφοσιωμένοι οπαδοί του δόγματος σοκ - γνώριζαν ότι, καθώς οι Ιρακινοί θα επικεντρώνονταν στις καθημερινές ανάγκες τους, εκείνοι θα μπορούσαν να ξεπουλήσουν διακριτικά τη χώρα τους και στη συνέχεια να ισχυριστούν ότι επρόκειτο για τετελεσμένο γεγονός.  Και στο Ιράκ το κέρδος ήταν μεγάλο: η χώρα δεν διέθετε μόνο τα τρίτα σε μέγεθος παγκοσμίως πετρελαϊκά αποθέματα, αλλά ήταν και ένα από τα τελευταία εναπομείναντα οχυρά αντίστασης στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας παγκόσμιας αγοράς για την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού. Μετά την κατάληψη της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ανατολικής Ευρώπης, της Ρωσίας και της Ασίας, ο αραβικός κόσμος είναι το τελευταίο σύνορο που δεν έχει ακόμη κατακτήσει η νεοφιλελεύθερη εκστρατεία......

Οι αρχιτέκτονες του πολέμου επισκόπησαν το οπλοστάσιο των τακτικών του σοκ και αποφάσισαν να τις χρησιμοποιήσουν όλες: η κεραυνοβόλα στρατιωτική εκστρατεία και οι βομβαρδισμοί πλαισιώθηκαν από περίτεχνες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, για να επακολουθήσει η πιο σαρωτική πολιτική και οικονομική θεραπεία-σοκ που επιχειρήθηκε ποτέ, συνοδευόμενη από μαζικές συλλήψεις και ανελέητη κακοποίηση όσων αντιστέκονταν, προκειμένου να κατασταλούν οι όποιες αντιδράσεις. Οι αρχικοί βομβαρδισμοί αποσκοπούσαν στο να καθαρίσουν το τοπίο ώστε να οικοδομηθεί το νέο έθνος-πρότυπο.

Η εκπροσώπηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του 1ου έτους αυτού του οικονομικού πειράματος ήταν μια οφθαλμαπάτη: Δεν υπήρξε καμία κυβέρνηση, μόνο ένας αγωγός μεταφοράς των δολαρίων των φορολογουμένων και των εσόδων από τις πωλήσεις του ιρακινού πετρελαίου σε ξένες εταιρείες με εντελώς παράνομο τρόπο. Υπό αυτό το πρίσμα, η κατοχή του Ιράκ αποτελεί την πιο ακραία έκφραση της αντικρατικής αντεπανάστασης - ένα κράτος κενό που, όπως αποφάσισαν και τα αμερικάνικα δικαστήρια, δεν υπήρχε!

Οπουδήποτε θριάμβευσε η σταυροφορία της Σχολής του Σικάγο το 25-60% του πληθυσμού μετατράπηκε σε μια τάξη που ζει μόνιμα κάτω από τα όρια της φτώχιας. Αναμφίβολα, πρόκειται πάντα για μια μορφή πολέμου... Μέχρι πρόσφατα οι καταστροφές ήταν περίοδοι κοινωνικού εξισωτισμού, σπάνιες στιγμές κατά τις οποίες οι επί μέρους συλλογικότητες παραμέριζαν αυτά που τις χώριζαν και συνεργάζονταν. Πλέον, οι καταστροφές είναι το αντίθετο: Ανοίγουν το παράθυρο σε ένα σκληρό και διχαστικό μέλλον, όπου το χρήμα και η φυλή εξαγοράζουν την επιβίωση.