"Μόνο μία κρίση, είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική, οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές.. όταν ξεσπάσει η κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστίσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες, έως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο"
Μίλτον Φρίντμαν-1982
Το είδος της κρίσης που είχε κατά νου ο Φρίντμαν ήταν η οικονομική. Αυτό που εννοούσε ήταν πως, υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται στη βάση μιας διελκυστίνδας ανάμεσα σε αντικρουόμενα συμφέροντα: οι εργαζόμενοι επιθυμούν θέσεις εργασίας κ αυξήσεις, οι ιδιοκτήτες χαμηλότερους φόρους και χαλαρές ρυθμίσεις και οι πολιτικοί προσπαθούν να πετύχουν μια ισορροπία ανάμεσα στις αντικρουόμενες δυνάμεις..
Ωστόσο, αν ξεσπάσει μια οικονομική κρίση και είναι σημαντική, επισκιάζει όλα τα άλλα και οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο - ή ισχυρίζονται πως είναι αναγκαίο - εν ονόματι της αντιμετώπισης μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Κατά μία έννοια οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας- κενά στο συνηθισμένο πολιτικό βίο κατά τη διάρκεια των οποίων δε φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση και συναίνεση.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 αυτή η κομμουνιστική ιδέα επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, καθώς την υιοθέτησαν οι οικονομολόγοι της σχολής του Σικάγο για να υποστηρίξουν ότι, όπως τα κραχ στις αγορές μπορούν να επισπεύσουν μια αριστερή επανάσταση, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως έναυσμα για δεξιές αντεπαναστάσεις - μια θεωρία που έγινε γνωστή ως «η υπόθεση της κρίσης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου